Ako Si PEDRO!

maligayang kaarawan edilberto legaspi (tunog ng tambol kasabay ng masigabong palapakpakan)

ika-tatlo ng hunyo, nagpapaantok ako, pagtingin ko sa oras sa aking telepono cellepono, nakita kong alas dose na pala ng gabi. pinindot ko ang matigas na pindutan ng bulok na cellepono kong 5110i (paalala uli, hindi lang yan basta bastang 5110, may i yan, may i!!!) pumindot ako ng pumindot hanggang mabuo ko ang mga katagang, "maligayang kaarawan, pre", matapos nun ay ipinadala ko na ito sa numero ni pareng edi. naipadala na ang mensahe. maya maya pa ay tumunog ang aking cellepono, (twit twit, twit twit) ganun na ganun ang tunog, medyo choppy lang kasi nga bulok na. binasa ko ang mensahe at ang nakasulat dito ay, "wala pang alas dose pre", dali dali akong sumagot kaagad at sinabing, "alas dose na dito sakin pre, tumanda ka nanaman". nagpatuloy ang usapan hanggang sa natapos ito sa sagot nyang "sa sabado pre ha, dito tayo sa bahay". nagliwanag at umaliwalas kaagad ang muka ko sa aking nabasa. tila kumislap ang mga mata ko sa pagkakatitig sa aking cellopono. (kiting! kiting!) isa lang ang ibig sabihin nito, libreng kain at libreng inom. *yeah!*


dumating na ang takdang araw, ika-pito ng hunyo, sabado. pumasok muna ako sa opisina at nagtrabaho. nung hapon na, tinatamad na akong kumilos at nakatingala na lang ako sa kisame. pakiramdam ko ay may mga pagkain dun, parang pelikulang cartoons na may naghahabulan na kanin at ulam paikot sa ulo ko, bigla akong ginutom. bandang mga alas singko ng hapon, ng makatanggap ako ng mensahe mula sa magdidiwang ng kaarawan, ito ang nakasaad sa mensaheng aking natanggap, "pre asan na kayo" biglang naghilab ang aking sikmura, bigla na lang sumagi sa aking hinagap na hindi pa nga pala ako kumakain magmula pag gising ko nuong umaga, naisip ko kasi na sayang ang pera, babawi na lang ako sa kaarawan na aking dadaluhan, kakain ako, yung maraming marami, para kahit hindi na ako kumain uli kinabukasan eh ayus na. dali dali akong sumagot at kahit matigas ang mga pindutan nito ay mabilis kong nailagay ang mga letra na bumuo ng pangungusap na "dyan lang u, papunta na me" (o di ba? baklang bakla yung text, haha!)

ilang saglit lang ay dumating na ako sa pagdarausan ng kaarawan. binati ko agad si edi (the celebrant) pagkabati ko sa kanya ay dali dali akong pumasok agad sa kanilang bahay at dire-diretso sa kusina, hindi na ako nagpatumpik tumpik pa at sinunggaban ko kaagad ang mga nakahandang pagkain. nagsunuran na ring kumain ang ibang mga nauna sa aking panauhin. mabuti na lang pala at sinumulan ko na. maya maya pa ay natapos na ang lahat, subalit ako'y nanatili pa rin sa harap ng hapag kainan, ninamnam ang bawat PUTA-heng pumapasok sa aking bibig, nginunguya ng malumanay bago ito lunukin. tapos na silang lahat, pero ako? hmmm, nagsisimula pa lang ang himagsikan! tuloy pa rin ang rebolusyon ng mga bulate sa aking tiyan na mag mula umaga pa lang ay hayok na hayok ng masayaran ng biyaya. lumipas ang ilang oras, at medyo nahiya na ako, kaya kahit hindi pa ako ganun kabusog ay tinapos ko na ang aking pagkain. ang daming pagkain, grabe. it's like, the sky is the langit! (tama ba yun?) yah! wateber! basta maraming pagkain, ayun!


matapos ang kainan ay sinimulan na ang inuman at kantahan. unang tagay sakin at inalok kaagad sa akin ang talaan ng mga kanta at ang mikropono. tinanggihan ko ito at sinabing maya maya na lang ako aawit. ang totoo, maganda naman talaga ang boses ko, pwede nga akong maging sikat na mang aawit kung aking nanaisin, ngunit ayaw ko lang gamitin ang aking mala-ibong adarnang tinig para kumita ng salapi, hindi ito ang linya ko. mabalik sa usapan, tumanggi ako sa dahilang, marami kasing mga panauhin ang naruon, mahiyain kasi akong tao, nsabi ko na lang sa aking sarili na mga 4 o 5 tagay pa, talu talo na. dumating nga ang oras na aking hinhintay, ang pagsapit ng ika limang tagay, tinantiya ko ang aking sarili, demet! aym drank! laban na to. muling iniabot sa akin ang talaan ng mga awit at ang mikropono, sinabi ko na pag pasensiyahan na nila ako kasi hindi ako handa. at para mapatunayan ko sa kanilang hindi ako handa, ay inabot ko ang mikropano ngunit hindi ko na tinignan ang talaan ng maaawit at bigla kong binigkas ang mga numerong 159625. (haha, hindi daw handa!) matapos ang kanta, nagpalakpakan ang lahat, hindi lang ang mga bisita kundi pati ang mga kapit-bahay na rin. haaay, kaya ayokong kumakanta eh.


ilang oras pang nagpatuloy ang inuman at kantahan, umiinom ako ng bigla akong nakarinig ng kaguluhan sa labas, nagkakagulo ang mga tao, nagtatabukhan patungo sa direksyon namin. naalarma agad ako, naisip kong marahil ay may mga nag away sapagkat nakainom na ang mga tao. ngunit nagkamali ako. nung matunton na ng mga tao ang aming kinauupuan, ay biglang sabay sabay silang nagsigawan ng "PEDRO! PEDRO! PEDRO! PEDRO! PEDRO! PEDRO! " hindi na maawat ang mga tao, humihiling sila na kumanta ako. eto na nga ba ang sinasabi ko eh, kung bakit kasi kinanta kanta ko pa yung time of my life ni david cook.


kinailangang dumaan ako sa daanan sa likod para lang matakasan ang mga dumagsang kapit-bahay na ayaw paawat na marinig ang aking boses. ang sarap talagang dumalo sa isang kaarawan. busog ka na, lasing ka pa. at etong mga kalokohang ito ang pruweba na hanggang ngayon ay lasing pa ako. haha.


SIR EDI, HAPPY BIRTHDAY! next year ulit. yung tupperware na pinaglagyan ko ng mga inuwi kong pagkain, tsaka ko na lang ibabalik. =)